REGULAMIN GRY MIEJSKIEJ
„100 lat Niepodległej”
§ 1. Organizatorzy
1. Organizatorami gry miejskiej: „100 lat Niepodległej” (zwanej dalej „Grą”), rozgrywanej 07.11.2018r. w Gołdapi jest Powiatowa Biblioteka Pedagogiczna oraz Zespół Placówek Edukacyjno-Wychowawczych w Gołdapi.
2. Powiatowa Biblioteka Pedagogiczna w Gołdapi w dalszej części Regulaminu nazywana jest Organizatorem.
3. Fundatorem nagród jest Organizator.
4. W Grze mogą brać udział wyłącznie uczniowie szkół ponadgimnazjalnych z terenu miasta Gołdap (zwani dalej Uczestnikami).
§ 2. Zasady Gry
1. Gra zostanie przeprowadzona w środę 07.11.2018 r. w godz. 12- 14.30 na terenie miasta Gołdap.
2. Celem uczestników Gry jest przejście całej trasy i rozwiązanie wszystkich zadań.
Szczegóły realizacji tych celów zostaną podane uczestnikom Gry przed jej rozpoczęciem.
3. W Grze uczestniczą trzy Zespoły. Warunkiem udziału w Grze jest rejestracja Zespołu liczącego 3 - 4 osoby. Każda z osób uczestniczących w Grze powinna być w dobrym stanie zdrowia, umożliwiającym udział w Grze. Organizatorzy nie zapewniają dla osób uczestniczących w Grze opieki medycznej. Oprócz tego Uczestnicy powinni zadbać o odpowiedni ubiór sportowy (zwłaszcza buty) a także (w razie niepogody) o odpowiednie akcesoria chroniące przed deszczem.
4. Podczas Gry każdy Zespół musi posiadać sprawnie działający telefon komórkowy, za pośrednictwem którego będzie mógł (w razie konieczności) skontaktować się z Organizatorem.
5. Zgłoszenia do Gry przyjmowane są do 31 października 2018 r. włącznie, telefonicznie: (87 615 10 98) lub za pomocą poczty internetowej pod adresem: biblioteka.goldap@gmail.com.
6. Gra rozpocznie się 07 listopada 2018r. o godz. 12.00. Miejscem, z którego wyruszą zawodnicy jest Plac Zwycięstwa w Gołdapi (zbiórka przy fontannie).
7. Przed rozpoczęciem Gry każdy Zespół otrzyma Kartę Drużyny.
8. Gra kończy się 07 listopada 2018 r. o godz. 14.30. Po tym terminie Zespoły zobowiązane są niezwłocznie udać się na metę Gry.
9. Podczas Gry Zespoły będą wykonywać zadania, za które będą przyznawane punkty.
10. Uczestnicy gry, w trakcie jej trwania mogą się poruszać wyłącznie pieszo. W każdym punkcie kontaktowym liczba uczestników w Zespole będzie weryfikowana z liczbą graczy oznaczoną na Karcie. W razie niezgodności Zespół może zostać zdyskwalifikowany.
11. W przypadku naruszenia przez uczestnika Gry lub Zespół niniejszego regulaminu, złamania zasad fair play, utrudniania gry innym graczom bądź niszczenia wskazówek, w dowolnym momencie Gry Organizatorzy mają prawo odebrania Zespołowi Karty i wykluczenia go z Gry. Decyzja Organizatorów w tej kwestii jest ostateczna.
12. Gra toczy się w normalnym ruchu miejskim i prosimy o zachowanie szczególnej ostrożności.
13. Poprzez nadesłanie zgłoszenia do udziału w Grze uczestnik wyraża zgodę na: wzięcie udziału w Grze na warunkach określonych w niniejszym regulaminie oraz przetwarzanie przez Organizatorów danych osobowych uczestnika w zakresie niezbędnym dla przeprowadzenia Gry (zgodnie z art. 1.1 ustawy o ochronie danych osobowych z dnia 24 maja 2018r. (Dz. U. 2018 poz.1000)).
§ 3. Wyłanianie zwycięzców i nagrody
1. Wygrywa Zespół, który jako pierwszy dotrze na metę z kompletem rozwiązanych zadań.
2. O kolejnych miejscach w klasyfikacji będą decydowały zdobyte przez Zespoły punkty. W sprawach niejasnych decyzja o przyznaniu miejsca należy do Organizatora.
3. Ogłoszenie wyników i wręczenie nagród nastąpi 07 listopada 2018r. nie później niż do godz. 14.30 na mecie Gry. Dla wszystkich uczestników przewidziano poczęstunek i wspólne pamiątkowe zdjęcie.
§ 4. Postanowienia końcowe
1. Regulamin (do wglądu) znajduje się w siedzibie Powiatowej Biblioteki Pedagogicznej, ul. ks. Popiełuszki 2 (budynek LO) oraz w siedzibach szkół ponadgimnazjalnych na terenie miasta Gołdap.
2. W kwestiach dotyczących przebiegu Gry, nieprzewidzianych niniejszym regulaminem, a także w zakresie interpretacji niniejszego regulaminu, głos rozstrzygający należy do Organizatora.
3. Organizatorzy z ważnych przyczyn zastrzegają sobie prawo wprowadzenia zmian w regulaminie.
Oferta zajęć bibliotecznych na rok szkolny 2018/2019
Grupy przedszkolne i klasy I-III
Droga książki na półkę
Omówienie drogi książki od momentu kupna do wypożyczenia. Zabawa związana ze znakowaniem książek, wpisywaniem do księgi inwentarzowej. Zwiedzanie biblioteki i zwrócenie uwagi na najważniejsze czynności tutaj wykonywane. Zajęcia mają na celu przybliżenie biblioteki jako miejsca gromadzenia, przechowywania i udostępniania zbiorów.
Książka moim przyjacielem
Wyrabianie w dzieciach szacunku do książki.
Legendy o Gołdapi
Kształtowanie tożsamości regionalnej. Zachęcanie do lektury książek związanych z regionem. Prezentacja książek o naszym regionie oraz głośne czytanie wybranych fragmentów.
Piękno miejsca w którym mieszkamy w literaturze i sztuce
Kształtowanie tożsamości regionalnej. Przybliżenie i prezentacja książek pokazujących „nasze miejsce na ziemi”. Głośne czytanie wybranych fragmentów.
Czy znasz swoje miasto?
Kształtowanie tożsamości regionalnej. Korzystając z posiadanych materiałów proponujemy zabawę w odgadywanie miejsc i przybliżenie historii związanej z obiektem lub miejscem.
O niedźwiedziu, który został żołnierzem.
Historia słynnego Misia Wojtka opowiedziana w oparciu o książkę Łukasza Wierzbickiego „Dziadek i niedźwiadek”.
Szkoła podstawowa klasy IV-VIII
Budowa książki
Zapoznanie z podstawowymi elementami budowy książki. Prezentacja różnorodnych form wydawniczych znajdujących się w bibliotece. Ćwiczenia kształtujące umiejętność posługiwania się spisem treści.
Rodzaje czasopism
Prezentacja czasopism gromadzonych przez bibliotekę. Przybliżenie pojęć: prasa, czasopismo, gazeta. Wyjaśnienie kryteriów podziału prasy ze względu na zawartość, odbiorcę i czas ukazywania się.
Słowniki, encyklopedie, leksykony jako źródło informacji
Prezentacja wybranych wydawnictw informacyjnych oraz ćwiczenia kształtujące umiejętność skutecznego wyszukiwania wiadomości.
Piękno miejsca w którym mieszkamy w literaturze i sztuce
Kształtowanie tożsamości regionalnej. Przybliżenie i prezentacja książek pokazujących „nasze miejsce na ziemi”. Głośne czytanie wybranych fragmentów.
Zabawy słowem
Kształtowanie umiejętności korzystania z wydawnictw informacyjnych. Proponujemy rozwiązywanie testów literacko-językowych z wykorzystaniem różnych źródeł informacji.
O niedźwiedziu, który został żołnierzem.
Historia słynnego Misia Wojtka opowiedziana w oparciu o książkę Łukasza Wierzbickiego „Dziadek i niedźwiadek”.
Szkoła ponadpodstawowa
Warsztat informacyjny biblioteki. Wyszukiwanie informacji na określony temat
Prezentacja wybranych wydawnictw informacyjnych – tradycyjnych i elektronicznych. Omówienie zasad właściwego doboru źródła informacji do określonych potrzeb.
Wszystko znajdziesz w bibliotece
Uczestnicy korzystając ze wszystkich dostępnych źródeł w bibliotece (Internet, katalogi kartkowe i komputerowe, księgozbiór…) szukają odpowiedzi na zadane pytania. Zajęcia przygotowują do korzystania z usług biblioteki.
Piękno miejsca w którym mieszkamy w literaturze i sztuce
Kształtowanie tożsamości regionalnej. Przybliżenie i prezentacja książek pokazujących „nasze miejsce na ziemi”. Głośne czytanie wybranych fragmentów.
Prowadzimy zajęcia również na inne tematy zaproponowane przez nauczycieli.
Prezentujemy wyniki konkursu literackiego "Dobra książka" z projektu profilaktyki zdrowotnej "Dobra książka i sztuka - furtką do godnego życia bez nałogów" przeprowadzonego w Zespole Szkół Zawodowych w Gołdapi w ramach realizacji zadań objętych Gminnym Programem Rozwiązywania Problemów Alkoholowych oraz Przeciwdziałania Narkomanii dla Gminy Gołdap.
„Cudowny lek. Robert Koch, Ludwik Pasteur i prątki gruźlicy”
Książka „Cudowny lek. Robert Koch, Ludwik Pasteur i prątki gruźlicy” wyszła spod pióra amerykańskiego pisarza – Thomasa Goetza i została wydana nakładem Społecznego Instytutu Wydawniczego Znak Litera nova w 2015 roku. Tłumaczenie Rafał Śmietana. Tytuł oryginału – ,,THE REMEDY: Robert Koch, Arthur Conan Doyle and the Quest to Cure Tuberculosis”. Inspiracją do napisania tej książki była odziedziczona po ojcu, wielka sympatia do medycyny oraz fascynacja opowiadaniami o Sherlocku Holmesie i lektura zbiorów opowiadań Bertona Rouechego – genialnego reportera „New Yorkera”, „detektywa w świecie medycyny”. Berton Roueche przez kilkadziesiąt lat wyszukiwał przypadki zachorowań na tajemnicze choroby. Prezentował je później w formie fascynujących kryminałów medycznych. Dodatkowym czynnikiem inspirującym był artykuł Howarda Markela w „The New England Journal of Medicine” na temat pewnego wydarzenia historycznego z udziałem dwóch lekarzy z dawnych lat: Roberta Kocha i Arthura Conana Doyle’a. Autor pochodzi z rodziny o dużych tradycjach medycznych. Ojciec pisarza przez 40 lat był wykładowcą medycyny na Uniwersytecie w Minnesocie. Jego siostra Cecylia – autorka wielu prac z dziedziny zdrowia publicznego zginęła w czasie misji humanitarnej w Afryce. Thomas Goetz, pisząc swoją książkę korzystał z licznych materiałów źródłowych w języku angielskim i w języku niemieckim, które zbierał przez 30 lat oraz z wielu cennych uwag specjalistów w dziedzinie mikrobiologii, medycyny, literatury, bibliotekoznawstwa i historii. „Cudowny lek” to utwór niezwykły: bardzo ciekawa książka naukowa i jednocześnie popularnonaukowa, a także powieść, doskonała dla wielbicieli „Stulecia chirurgów” J.Thorwalda, i utworów o podobnej tematyce.
Dzieło Thomasa Goetza jest fascynującą opowieścią o przełomowym, najbardziej burzliwym okresie w historii medycyny i nauk przyrodniczych, jakim był wiek XIX, szczególnie jego II połowa. To właśnie w tym czasie zostały odkryte bakterie, przyczyna chorób zakaźnych, gnębiących ludzkość przez całe stulecia. Istnienie bakterii odkrył w roku 1866 francuski chemik i mikrobiolog Ludwik Pasteur. W 1876 wyodrębniono bakterie wąglika. Dokonał tego niemiecki lekarz, bakteriolog z zamiłowania, pochodzący z Wolsztyna – Robert Koch. Najpierw skromny, prowincjonalny lekarz. Potem najbardziej sławny naukowiec na świecie tamtych czasów. W roku 1881 jego rodak – Karl Joseph Eberth wyodrębnił bakterie tyfusu. W latach 1881-1885 Ludwik Pasteur wykrył wirusy wścieklizny i zastosował z powodzeniem pierwsze szczepionki. Ciekawe, ale już wtedy pojawiły się pierwsze ruchy przeciwszczepionkowe. Rok 1882 przyniósł odkrycie prątków gruźlicy przez Roberta Kocha. Koch wyodrębnił również bakterie cholery. Choroby zakaźne obok głodu, niedożywienia i urazów fizycznych stanowiły wówczas główną przyczynę utraty zdrowia i życia. Śmiertelność wśród mieszkańców Europy była bardzo wysoka. Nasz kontynent co pewien czas nawiedzały epidemie ciężkich chorób np. epidemie cholery. Jedną z nieuleczalnych chorób zakaźnych była gruźlica, odpowiedzialna za 1/4-1/3 wszystkich zgonów. Często występowała ona w różnych postaciach. Odmiana płucna nazywana była suchotami, lub phthisis, odmiana atakująca węzły chłonne – skrofułami, natomiast postać skórna – toczniem lub wilkiem. Gdy atakowała inne narządy niejednokrotnie była mylona z nowotworami. Największe spustoszenie w organizmie człowieka czyniła postać płucna. ,,Cudowny lek” to opowieść o intensywnych poszukiwaniach skutecznego lekarstwa na tę groźną chorobę społeczną. Owym poszukiwaniom od lat towarzyszyła silna rywalizacja pomiędzy dwoma największymi naukowcami tamtych lat: Robertem Kochem i Ludwikiem Pasteurem. Obaj panowie byli naukowcami z zamiłowania. Rywalizowali ze sobą na gruncie zawodowym i prowadzili ostrą polemikę na łamach prasy specjalistycznej. Robert Koch zaślepiony wielką ambicją i równie wielką zawiścią o dokonania naukowe Pasteura popełnił fatalny błąd. Dopuścił do użytku wynaleziony przez siebie lek bez odpowiednich badań, potwierdzających jego skuteczność. Lekiem tym była tuberkulina, uważana początkowa za lekarstwo, później stosowana jako test do wykrywania gruźlicy. Na skuteczną profilaktykę i odpowiednie leczenie przyszło jeszcze długo czekać.
Odkrycia Roberta Kocha i Ludwika Pasteura spowodowały potężną rewolucję w środowisku medycznym. Początkowo podchodzono do nich sceptycznie, z niedowierzaniem, a nawet drwiąco, co w zasadzie nie dziwi, ponieważ ówczesna medycyna była dosyć prymitywna, oparta na wielu zabobonach i przesądach. Lekarze sami nie dbali o higienę osobistą i nie wymagali jej od swoich pacjentów. Do najbardziej popularnych metod leczenia należały wówczas: puszczanie krwi, stawianie pijawek, ziołolecznictwo, stosowanie tranu, homeopatia, używanie trucizn w celach leczniczych (m.in. leczenie chorób wenerycznych rtęcią). Dosyć popularną metodą badań ówczesnych lekarzy było przeprowadzanie eksperymentów na sobie lub nieświadomych niczego pacjentach. Takie eksperymenty często kończyły się tragicznie. Warto pamiętać, że w zasadzie było to dosyć niedawno, zaledwie około 150 lat temu. Książka T. Goetza to rodzaj wehikułu czasu, który przenosi czytelnika do podstaw współczesnej medycyny, mikrobiologii oraz diagnostyki i leczenia chorób zakaźnych w doborowym towarzystwie 3 największych umysłów XIX i początków XX wieku: Roberta Kocha, Ludwika Pasteura i Arthura Conan Doyle’a. Arthur Conan Doyle’ – przyszły autor powieści detektywistycznych o Sherlocku Holmesie rozpaczliwie poszukiwał pomocy dla swojej ciężko chorej na gruźlicę żony. Badania R. Kocha dawały mu nadzieję na znalezienie takiego leku. Z czasem okazało się, że były to nadzieje przedwczesne.
Szczepionkę przeciw gruźlicy opracowano znacznie później, w roku 1913. Dokonali tego dwaj francuscy badacze: Camille Guerine i Albert Calmette. Pierwszy skuteczny lek przeciwgruźliczy – streptomycyna pojawił się dopiero 30 lat później wraz z nadejściem ery antybiotyków. Jest on dziełem amerykańskich mikrobiologów: Alberta Schatza i Selmana Waksmana, ale to już nieco inna historia. W roku 1952 Selman Waksman otrzymał Nagrodę Nobla za odkrycie streptomycyny. Niestety sam Albert Schatz nie mógł cieszyć się w pełni zasłużoną sławą odkrywcy, ponieważ był „tylko” asystentem w laboratorium Waksmana. Taki swoisty paradoks. Wkrótce pojawiły się nowe leki przeciwgruźlicze: izoniazyd, pirazynamid, ryfampicyna, które dobrze działały w terapiach skojarzonych, wymagających jednoczesnego podawania dwóch antybiotyków przez okres kilku tygodni lub kilku miesięcy. W tym czasie liczba przypadków gruźlicy na świecie znacznie zmniejszyła się. W latach 70. XX wieku uznano gruźlicę za chorobę, która samoistnie zanika. I to był bardzo poważny błąd ze strony świata nauki. Wkrótce okazało się, że gruźlica jednak przetrwała. Na przełomie lat 80./90. XX wieku zachorowalność na gruźlicę wzrosła o 20-35%. Wiek XIX to również początki antyseptyki, rozwinięte później w wieku XX.
Rzecz znamienna, minęło wiele lat od tamtych wydarzeń. Wynaleziono szczepionkę i w miarę skuteczne leki, a gruźlica nadal pozostaje chorobą społeczną, w Polsce również. Jedną z przyczyn jest prawdopodobnie obniżona odporność organizmu spowodowana nieracjonalną dietą (żywność wysoko przetworzona, fast foody itp.), niedożywieniem, życiem w przewlekłym stresie oraz zażywaniem na masową skalę substancji psychoaktywnych, głównie tytoniu i alkoholu oraz narkotyków. Dawniej takie substancje, jak tytoń i alkohol uchodziły za typowe, męskie, „niewinne rozrywki”. Dziś budzą one również zainteresowanie kobiet. Wiele pań widzi w tytoniu i alkoholu symbol emancypacji oraz sposób na odreagowanie stresu. Znaczna część z nich pali papierosy i pije alkohol nawet w ciąży, narażając w ten sposób swoje nienarodzone jeszcze dzieci na utratę zdrowia i życia. Po papierosy i alkohol sięgają coraz młodsze osoby, nawet uczniowie szkoły podstawowej, widząc w nich symbol dorosłości, akceptacji grupy rówieśniczej oraz lek na wszelkie zło tego świata. Duże znaczenie w ponownym rozwoju gruźlicy może mieć również pojawienie się HIV i obniżenie odporności na inne drobnoustroje. Powstały nowe super szczepy prątka całkowicie oporne na wspólne działanie kilku antybiotyków. Na nową postać gruźlicy – gruźlicę znaną jako gruźlica wielolekooporna (MDR-TB) umiera nawet 80% chorych. Przyczyną mutacji genów bakterii może być również uciążliwe, niesystematyczne leczenie gruźlicy. Pacjenci bardzo często nie stosują się do zaleceń lekarskich. Biorą leki od przypadku do przypadku, co jest ogromnym błędem w antybiotykoterapii. Tak powstał szczep bakterii o wzmożonej oporności na stosowane leki, zwany XDR-TB. W niektórych krajach, np. w Europie Wschodniej, zapadalność na MDR-TB i XDR-TB sięga około 20%. Pierwszy raz od 60 lat pewna część chorych na gruźlicę ma znikome szanse na wyleczenie. Intensywnie prowadzone są prace nad odkrywaniem nowych leków przeciwgruźliczych. Firma Johnson and Johnson wprowadziła na rynek nowe lekarstwo o nazwie – bedakwilina (nazwa handlowa Sirturo). Lek ten budzi spore nadzieje w bardzo nierównej walce z gruźlicą.
Ponadto okazuje się, że choroby uważane dotąd za niezakaźne mogą mieć również duży komponent zakaźny. Do chorób takich należą: choroby układu krążenia (w tym miażdżyca, choroby serca), schorzenia przewodu pokarmowego (zapalenie błony śluzowej, wrzody żołądka i dwunastnicy) oraz nowotwory (np. rak szyjki macicy). W roku 2006 została opracowana szczepionka przeciw wirusowi brodawczaka ludzkiego (HPV), który wywołuje raka szyjki macicy. Prace trwały blisko 30 lat. Szczepionkę opracował niemiecki wirusolog – Harald zur Hausen. W 2008 roku zur Hausen otrzymał za swoje odkrycie Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny. Od lat 70. XX wieku zmniejszyła się liczba zachorowań na raka szyjki macicy w USA i innych krajach rozwiniętych o około 75%. Jednak choroba ta co roku zabija setki tysięcy kobiet na całym świecie, pomimo, że potrafimy już skutecznie zapobiegać jej. Najnowsze wyniki badań wskazują na związek HPV innymi chorobami nowotworowymi (m.in. nowotworami gardła). W roku 1982 dwaj australijscy naukowcy Robin Warren i Barry Marshall odkryli bakterię powodującą zapalenie błony śluzowej i owrzodzenie przewodu pokarmowego – Helicobacter pylori. Dopiero po upływie 10 lat ich odkrycie uzyskało powszechne uznanie. W roku 2005 Marshall i Warren dostali Nagrodę Nobla. Według najnowszych badań m.in. podłoże infekcyjne mają również: zaburzenia poznawcze, choroba Alzheimera, astma, cukrzyca oraz około 20% wszystkich rodzajów nowotworów. Z drugiej strony coraz częściej pojawiająca się mysofobia (chorobliwy lęk przed bakteriami) zwiększa ryzyko zachorowania na alergie, astmę, choroby autoimmunologiczne, chorobę Leśniowskiego-Crohna i cukrzycę. Najciekawszy i prawdopodobnie najbardziej skomplikowany wpływ mają bakterie na powstawanie chorób układu krążenia. Ma to m.in. związek z trawieniem lecytyny – fosfolipidu, występującego w niektórych pokarmach (np. jajkach, mleku, orzechach) i związanych z tym procesem zmianach metabolizmu cholesterolu. Tak oto książka T. Goetza niepostrzeżenie przenosi nas z powrotem z wieku XIX poprzez XX do wieku XXI. Jak widać, infekcje wciąż mają duże znaczenie w etiologii wielu chorób, chociaż do niedawna nie zdawano sobie z tego sprawy. Wszystkie leki zwalczające choroby zakaźne są bardzo ważne. Jedne mniej skuteczne, inne bardziej, niemal cudowne. Jednak najbardziej cudownym lekiem jest przede wszystkim umiejętne korzystanie ze zdobyczy medycyny, chęć zgłębiania wiedzy medycznej, zwiększanie świadomości zdrowotnej społeczeństwa oraz świadoma profilaktyka.
„Cudowny lek” ma ciekawą szatę graficzną: dużo rysunków, zdjęć, i ładną okładkę. Ze względu na duży zasób wiedzy z dziedziny medycyny i szczegółowe opisy specjalistyczne bardziej przypomina podręcznik, niż książkę popularnonaukową lub powieść. To połączenie biografii 3 wybitnych postaci ze świata medycyny i literatury, powieści psychologiczno-obyczajowej z historią w tle, podręcznika historii i monografii historii medycyny XIX wieku. Jest to opowieść o wielkiej rewolucji w naukach medycznych, walce z najgroźniejszą chorobą świata, poszukiwaniu leku na tę nieuleczalną chorobę, nadziei na uratowanie życia, miłości, rywalizacji, zawiści, wielkich ambicjach i pogoni za sławą. Książka z pewnością interesująca, chociaż niełatwa w odbiorze, szczególnie dla osób bez przygotowania medycznego. Głównie lektura dla miłośników medycyny i historii. Może zainteresować również socjologów i fanów literatury detektywistycznej, ponieważ zawiera dużo faktów z życia Arthura Conana Doyle’a. Niezwykła książka dla dociekliwych i ciekawych świata, dla spragnionych rzetelnej wiedzy w dobrej oprawie. Jest to dzieło w pewnym sensie wyjątkowe zarówno ze względu na sam temat, jak i na sposób przedstawienia go.
E. Ł.
„Drugi oddech”
„Drugi oddech” to pełna refleksji powieść autobiograficzna z wątkiem medycznym autorstwa Philippe’a Pozo di Borgo w przekładzie Beaty Geppert. Tytuł oryginału – „Le Seconde Souffle”. Książka została wydana nakładem Wydawnictwa W.A.B. z Warszawy w 2012 roku. Philippe Pozo di Borgo pochodzi z francuskiej rodziny książęcej, osiadłej na Korsyce. Przez długi czas był on dyrektorem wytwórni win i szampanów Pommery. Czuł jednak, że żyje zbyt szybko, zbyt intensywnie, ale pomimo to jego życie jest w jakiś sposób niepełne. W wieku 42 lat miał wypadek na paralotni i stał się inwalidą – tetraplegikiem. Tetraplegik to osoba niepełnosprawna ruchowo, dotknięta porażeniem wszystkich czterech kończyn, całkowicie zależna od swojego otoczenia. Pełne podróży beztroskie dzieciństwo Philippe’a oparte jest na silnych więzach przyjaźni i wartości duchowych. Można powiedzieć, że jest on prawdziwym dzieckiem szczęścia, wybrańcem fortuny. Jednak przewrotny los stopniowo odwraca się. Jego ukochana żona Beatrice traci kolejne dzieci i zaczyna chorować na chorobę nowotworową. Z czasem okazuje się, że to właśnie choroba nowotworowa jest przyczyną utraty dzieci. Serię dramatów życiowych Philippe’a dopełnia niespodziewany wypadek na paralotni, który przykuwa go na resztę życia do wózka inwalidzkiego.
Philippe za pośrednictwem biura pracy zatrudnia do opieki Algierczyka z nizin społecznych, mieszkającego we Francji od czwartego roku życia – Abdela Sellou, który zakończył edukację szkolną w wieku zaledwie szesnastu lat. Dzieli ich właściwie wszystko: pochodzenie, status społeczny, kultura, wykształcenie, wiedza i hierarchia wartości. Z czasem tych dwóch całkowicie odmiennych ludzi zaczyna łączyć prawdziwa przyjaźń. W innych okolicznościach każdy z nich pozostałby prawdopodobnie w swoim świecie. Nie mieliby najmniejszych szans na spotkanie. Ich wspólne zmagania z przeciwnościami losu, cierpieniem i utratą najbliższych pozwalają dostrzec to co najważniejsze w życiu, ponadczasowe, niezależne od podziałów i uprzedzeń społecznych, rasy, narodowości, kultury, i wykształcenia. Abel pomaga Philippe’owi wyjść z depresji, w której pogrążył się on po stracie ukochanej żony. Dodaje mu otuchy we wszystkich bolesnych doświadczeniach. Przywraca mu chęć do życia. Wykonuje niezbędne zabiegi pielęgnacyjne. Wozi sparaliżowanego arystokratę na rehabilitację. Zabiera na przejażdżki jaguarem. Natomiast Philippe troszczy się o rozwój intelektualny Abdela. Z czasem wyjeżdżają oni do Maroka i obaj… zakładają szczęśliwe rodziny.
„Drugi oddech” to poetycka opowieść o szczęściu, cierpieniu, przeciwnościach losu, sile miłości i przyjaźni, potędze wiary oraz o trudnej umiejętności dostrzegania tego, co w życiu najważniejsze. To także opowieść o zderzeniu dwóch jakże odmiennych kultur. Dopełnienie powieści „Drugi oddech” stanowi książka pt. „Odmieniłeś moje życie” (fr. „Tu As Change Ma Vie”), której autorem jest – Abdel Sellou. Na podstawie wątków tych powieści został nakręcony film pt.”Nietykalni” (2011) w reżyserii Oliviera Nakache’a i Erica Toledano. Film opowiada historię niezwykłej przyjaźni francuskiego arystokraty – Philippe’a Pozo di Borgo i Abdela Sellou – Algierczyka z paryskich blokowisk. 10 wspólnie spędzonych lat, w tym wspólne zmagania z chorobą Philippe’a, zmienia życie obu mężczyzn, szczególnie ich sposób patrzenia na świat i drugiego człowieka. Film ten obejrzało 40 mln widzów.
W dzisiejszych czasach nastawionych głównie na zdobywanie wartości materialnych i konsumpcjonizm dostrzeganie wartości duchowych jest wyjątkowo trudne. Okazuje się, że dobry przyjaciel, to jeden z najlepszych, najbardziej skutecznych leków. Wprawdzie nie postawi on osoby niepełnosprawnej ruchowo na nogi, ale może wesprzeć ją duchowo, a to rzecz wprost bezcenna. Przeżywamy dziś w Europie głęboki kryzys. Ludzie są zestresowani, zaniepokojeni. I nagle pokazuje się im dwóch gości, którzy są bardzo poszkodowani i którzy wspierają się nawzajem. W efekcie dają sobie radę. Przesłanie „Nietykalnych” brzmi: „Samemu w życiu jest trudno, a razem łatwiej borykać się z losem”. [Philippe’a Pozo di Borgo w rozmowie ze Sławomirem Zagórskim, „Wysokie Obcasy,” 09.04.2012]. „Drugi oddech” może być jednocześnie ostrzeżeniem przed nadmierną fascynacją sportami ekstremalnymi. Obie książki i film gorąco polecam, chociaż szata słowna może budzić pewne zastrzeżenia. Jest miejscami nieco kontrowersyjna. Prawda stara, jak świat – najlepsze, najbardziej zaskakujące scenariusze pisze samo życie.
Elżbieta Szydłowska
Polecamy Państwu 2 książki Anny Ciesielskiej: ,,Filozofia zdrowia” oraz ,,Filozofia życia”.
Obie mówią o wpływie żywienia na zdrowie człowieka. Autorka połączyła mądrość współczesnej medycyny z właściwą profilaktyką i mądrością w żywieniu opartą na szacunku do praw natury. Przedstawia ona niekonwencjonalne zasady odżywiania oparte na prastarej filozofii Wschodu, ze szczególnym uwzględnieniem medycyny chińskiej, której podstawą są prawa natury, kosmosu, wszechświata, porządkujące nasze życie oraz otaczającą nas przyrodę. Przez stulecia prawa te były w ogromnym poszanowaniu wśród wielu ludów i cywilizacji. Autorka udowadnia, że na stan naszego zdrowia mają wpływ nie witaminy i sole mineralne, ale natura pożywienia (energia). Nadmiar pożywienia, które nas wychładza (kwaśne, surowe, zimne) jest główną przyczyną naszych chorób. Stąd konieczność stosowania żywienia zrównoważonego. Zasadą działania pokarmów zrównoważonych jest wzmacnianie i ochrona wszystkich narządów. Przy potrawach niezrównoważonych, gdy brakuje pewnych smaków, występuje zjawisko nadmiaru lub niedoboru w poszczególnych narządach, co daje konkretne objawy chorobowe.
Obie pozycje uczą przygotowywania konkretnych posiłków zgodnie z kolejnością stosowania odpowiednich smaków: gorzkiego, słodkiego, ostrego, słonego i kwaśnego. Zawarte przepisy są potrawami rozgrzewającymi. Dla mnie najlepiej smakuje ,,rosół na jesienne słoty i smutki” przygotowywany zgodnie z kolejnością wkładania do garnka kolejnych produktów. Gorąco polecam.
Książki zawierają też rozdział, dotyczący różnych chorób, które powstają na skutek zaniedbań żywieniowych i wskazówki żywieniowe do tego ,jak je leczyć ( ułatwia on szybkie zorientowanie się w popełnianych błędach dietetycznych).
Podsumowując, gorąco polecam zapoznanie się z polecanymi przeze mnie książkami Anny Ciesielskiej, których wprowadzenie w życie zaprocentuje tym, co mamy najcenniejsze – dobrym zdrowiem.
Marzanna Wardziejewska
Filozofia zdrowia: kwaśne, surowe, zimne, Filozofia życia: żyć do końca życia i być młodym do starości
Pamiętajcie Kochani, że niezaprzeczalną podstawą naszego zdrowia jest dyscyplina!
„FOOD PHARMACY”
„FOOD PHARMACY. Opowieść o jelitach i dobrych bakteriach zalecana wszystkim, którzy chcą trafić przez żołądek do… zdrowego życia. Tej książki nie da się przedawkować”. Jest to książka popularnonaukowa napisana w formie poradnika, w dodatku przepięknie wydana.
Jej autorkami są dwie szwedzkie blogerki: Lina Nerthy Aurell i Mia Clase. Tłumaczenie z języka szwedzkiego – Justyna Högström. Książka została wydana przez Wydawnictwo Otwarte z Krakowa w 2017 roku. Jest nowością na rynku wydawniczym. Jedna z autorek to politolog obdarzona fotograficzną pamięcią, a druga roztargniona copywriterka. Pewnego dnia składają one wypowiedzenie z pracy w celu założenia bloga na temat zdrowego żywienia, które jest ich wielką pasją. Nazywają siebie fanatyczkami żywieniowymi. Ich konsultantem jest 87 – letni profesor medycyny – Stig Bengmark. Już w pierwszym roku działalności blog ma około pół miliona czytelników. Zachęcone sukcesem blogerki postanawiają napisać książkę i spełniają swoje marzenie.
Głównym tematem zainteresowań Liny i Mii jest dieta przeciwzapalna. W celu pogłębienia swojej wiedzy na temat tej diety przetestowały na sobie różne sposoby odżywiania. Z książki można dowiedzieć się, w jaki sposób powstaje przewlekły stan zapalny, jakie są jego objawy i jak należy chronić się przed nimi. Według badań do powstania przewlekłego zapalenia prowadzi wiele czynników, m.in: styl życia przodków (wpływ na odziedziczony po nich materiał genetyczny), przebieg ciąży, umiejętność redukcji stresu, dieta i nasza bakteryjna flora jelitowa. Panie blogerki w swojej książce promują różne produkty żywnościowe. Są wśród nich: warzywa, owoce, zboża, kasze, ryby, owoce morza, zioła, przyprawy, zielona herbata i oleje roślinne. Oto niektóre z tych produktów: cukinia, dynia, czosnek, awokado, banany, czarne jagody, pestki dyni, płatki owsiane, makrela, bazylia, kurkuma, imbir, oregano, olej rzepakowy i oliwa z oliwek oraz hit Internetu ostatnich lat – olej kokosowy.
Powołując się na WHO za największe zagrożenie dla zdrowia społecznego autorki książki uznały cukier i trudno nie zgodzić się z tą opinią. Zastrzeżenia może jednak budzić intensywna promocja oleju kokosowego, jako artykułu spożywczego o działaniu prozdrowotnym, ponieważ olej ten zawiera około 90% nasyconych kwasów tłuszczowych. Podnosi poziom cholesterolu całkowitego i cholesterolu LDL oraz poziom kwasów tłuszczowych. Zwiększa on ryzyko rozwoju stanów zapalnych, miażdżycy i innych chorób układu krążenia (np. zawału serca). W żadnym wypadku nie można nazwać go produktem zdrowym. Polski Instytut Żywności i Żywienia zdecydowanie nie zaleca stosowania oleju kokosowego do celów spożywczych ze względu na jego udowodnioną dużą szkodliwość. Należy pamiętać, że najbardziej popularni blogerzy to nie to samo, co znawcy danej dziedziny, w tym przypadku żywienia . Autorki wsparły się wprawdzie autorytetem 87-letniego (!) profesora medycyny, ale fakt ten nie uchronił ich książki przed promowaniem szkodliwych treści. Książka„FOOD PHARMACY” jest pięknie wydana i aż kusi, żeby ją kupić. Tylko, że stosując się do zawartych w niej zaleceń można stracić zdrowie. „FOOD PHARMACY” jest książką ciekawą i piękną wizualnie, ale jednocześnie bardzo kontrowersyjną, ponieważ znaczna część, zawartych w niej porad jest jak najbardziej prozdrowotna, a część wręcz szkodliwa. Wbrew jej tytułowi można ją jednak „przedawkować”. Interesując się zdrowym stylem życia, warto być bardzo ostrożnym i przeczytać na ten temat więcej niż jedną książkę. Czasem bowiem chcąc sobie pomóc można nieświadomie zaszkodzić. Najlepiej sięgać po najbardziej wiarygodne źródła informacji, napisane przez lekarzy specjalistów z zakresu żywności i żywienia oraz dobrych dietetyków.
Elżbieta Szydłowska
„Mózg autystyczny. Podróż w głąb niezwykłych umysłów”
„Mózg autystyczny. Podróż w głąb niezwykłych umysłów” to książka wydana przez wydawnictwo Copernicus Center Press Sp. z o.o. z Krakowa w roku 2016. Jest to już drugie wydanie tej książki w języku polskim. Jej autorami są Amerykanie: Temple Grandin i Richard Panek. Tłumaczenie na język polski – Krzysztof Mazurek. Konsultacja merytoryczna: Kinga Wołoszyn i Mateusz Hohol. Tytuł oryginału – „The Autistic Brain. Thinking Across the Spectrum”.
Temple Grandin jest naukowcem, profesorem zootechniki na Colorado University i jednocześnie autorką licznych bestsellerów literackich, przetłumaczonych na wiele języków. W 2010 roku według tygodnika „Time” została ona uznana za jedną ze stu najbardziej wpływowych osób w Stanach Zjednoczonych. Na podstawie jej życia nakręcono film fabularnypt. „Temple Grandin” z Claire Danes w roli głównej. Film ten zdobył Złoty Glob i siedem statuetek Emmy. Temple Grandin jest wysoko funkcjonującą osoba autystyczną, zaangażowaną w badania naukowe i popularyzowanie wiedzy na temat tego niezwykłego zaburzenia neurologicznego. Richard Panek to amerykański dziennikarz i jednocześnie pisarz zajmujący się popularyzowaniem wiedzy z różnych dziedzin nauki. W 2011 roku ukazała się w Polsce jego książka pt. „Ciemna strona wszechświata”.
Książka Temple Grandin i Richarda Panka pozwala lepiej zrozumieć istotę autyzmu, jego wielowymiarowość, genetyczne i środowiskowe przyczyny oraz częstotliwość występowania, rodzaj i miejsce uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego (OUN), a także różnorodność objawów. Genetyczny aspekt autyzmu jest niezwykle skomplikowany. Mutacje genetyczne, powodujące zaburzenia autystyczne mogą występować w różnych genach. Zmiany dotyczą około 20-30 różnych genów. U każdego dziecka autystycznego może być uszkodzony inny gen, z tego względu każde dziecko autystyczne może mieć różne cechy autyzmu.
W mózgu osób autystycznych występują różne anomalie. Oto tylko niektóre z nich: makrocefalia (powiększony mózg), duża asymetria pomiędzy półkulą prawą i półkula lewą, powiększone ciało migdałowate, zbyt mało lub zbyt wiele połączeń nerwowych, brak pobudzenia kory mózgowej przy patrzeniu na twarze, mniejszy móżdżek, olbrzymia droga wzrokowa, maleńkie połączenie słuchowe. Około 20% osób autystycznych ma powiększony mózg. Znaczna część z nich to mężczyźni. Okazuje się, że mózg autystyczny jednej osoby to nie to samo, co mózg autystyczny drugiej osoby. Każdy mózg autystyczny może mieć inne nieprawidłowości w budowie, stąd znaczna różnorodność objawów.
Główne objawy autyzmu: zaburzenia w rozwoju społecznym i komunikacji, zaburzenia integracji sensorycznej, ograniczone wzorce zachowań, aktywności, i zainteresowań oraz trudności z rozpoznawaniem twarzy, słaba pamięć krótkotrwała, i słaba pamięć do nazwisk. Czasem występują również zaburzenia koordynacji ruchowej (dyspraksja). Jednym z najmniej zbadanych obszarów zaburzeń autystycznych są problemy sensoryczne (nadwrażliwość lub podwrażliwość zmysłowa, zbyt mocna lub zbyt słaba reakcja na bodźce). Problemy sensoryczne zostały opisane na ogół z punktu widzenia dobrze funkcjonujących osób dorosłych i dlatego wyniki te nie są reprezentatywne. Istnieje przypuszczenie, że zaburzenia sensoryczne mogą być bardziej skomplikowane na niższych poziomach funkcjonowania. To właśnie one bywają często powodem złego samopoczucia i charakterystycznych symptomów oraz trudności w życiu rodzinnym, szkole, i pracy. Z tego względu bardzo ważne jest indywidualne podejście do każdego pacjenta i występujących u niego objawów. Dzięki temu leczenie i proponowana rewalidacja będą bardziej dopasowane do każdego dziecka i przez to bardziej efektywne. Według Temple Grandin problemy sensoryczne są głównym priorytetem w dalszych badaniach nad autyzmem.
W wielu badaniach i publikacjach podkreśla się jedynie negatywne strony autyzmu. Temple Grandin przekonuje, że warto poszukać także mocnych stron i konstruktywnie rozwijać je. Niektóre mocne strony autyzmu to: myślenie od szczegółu do ogółu (tzw. oddolne), myślenie skojarzeniowe (na zasadzie wyszukiwarki internetowej), świetna pamięć długotrwała, twórcze myślenie (kreatywność), myślenie obrazami (m.in. zdolności plastyczne). Inne mocne strony osób autystycznych: myślenie wzorcami (rozumienie wzorców w naturze, zdolności matematyczne, językowe, muzyczne i zdolności w dziedzinie informatyki, plastyki lub techniki), myślenie słowami (zdolności językowe) oraz duża wyobraźnia przestrzenna i precyzja. Duża wyobraźnia przestrzenna, precyzja i autyzm to predyspozycje do zajęcia się nauką – umysł naukowy. Temple Grandin uważa, że rozwijanie mocnych stron, zainteresowań i umiejętności jest bardziej efektywne, niż skupianie się jedynie na deficytach, i ich intensywna redukcja. Obok rozwijania indywidualnych zdolności i zainteresowań dzieci, i młodzieży ze spektrum autyzmu w przygotowaniu do dorosłego życia bardzo ważne powinno być intensywne rozwijanie umiejętności społecznych. Takie działania sprzyjają znalezieniu sensownej pracy dla osób, które są do tego zdolne. Autyzm, depresja i inne zaburzenia mieszczą się na kontinuum, od normalności do anormalności. Zbyt silne natężenie cechy powoduje głębokie upośledzenie, ale posiadanie jej w niewielkim stopniu może być korzystne. Jeżeli wyeliminowano by wszystkie genetyczne zaburzenia mózgu, ludzie być może byliby szczęśliwsi, ale zapłaciliby za to straszliwą cenę.
Poznanie tajemnic OUN w zaburzeniach autystycznych umożliwił intensywny rozwój współczesnej technologii: tomografia komputerowa, skanowanie mózgu przy pomocy rezonansu magnetycznego, obrazowanie włókien nerwowych wysokiej rozdzielczości (HDFT) – w celu badania traumatycznych uszkodzeń mózgu. Niestety, skanowanie HDFT nie jest na razie dostępne w zwykłym szpitalu. Nowe technologie umożliwiają również niemówiącym osobom autystycznym lepsze porozumiewanie się ze światem. Są to: komputery, laptopy, tablety, synchronizatory mowy itp.
Autorzy pozwalają czytelnikowi zobaczyć wewnętrzny świat osoby autystycznej. Ich książka to fascynująca opowieść o podróży do wnętrza autystycznego umysłu. Trudno jednoznacznie określić do jakiego gatunku literatury należy ten utwór. Zakres zainteresowań i badawcze, bardzo wnikliwe podejście do tematu każą zaliczyć go do literatury naukowej, przystępny język, i chęć popularyzowania wiedzy do literatury popularnonaukowej. Natomiast duże zdolności werbalne współautora – Richarda Panka i tłumacza – Krzysztofa Mazurka oraz elementy powieści autobiograficznej Temple Grandin sprawiają, że czyta się go jak dobrą literaturę piękną. „Mózg autystyczny” to duża porcja najnowszej wiedzy na temat zaburzeń autystycznych. Książka adresowana jest do wszystkich zainteresowanych tym niezwykłym zaburzeniem neurologicznym: rodziców, lekarzy, psychologów, pedagogów, terapeutów i nauczycieli, a także do wysoko funkcjonujących osób ze spektrum autyzmu. Dodatkowym atutem tej fascynującej i jednocześnie niezwykłej książki jest załącznik – Test AQ, określający współczynnik zaburzeń autystycznych u osób dorosłych. Z pewnością warto zrobić sobie taki test i osobiście przekonać się, ile cech autystycznych może mieć tzw. osoba neurotypowa.
E. Ł.
„Kto jak nie ja?”
„Kto jak nie ja?” to powieść obyczajowa z wątkiem medycznym, napisana przez Katarzynę Kołczewską. Autorka jest z wykształcenia lekarzem, z wyboru prywatnym przedsiębiorcą, a z zamiłowania pisarką. „Kto jak nie ja?” jest jej debiutem literackim. Książka została wydana przez Wydawnictwo Prószyński i Spółka z Warszawy w 2013 roku. Nakładem Wydawnictwa Prószyński i Spółka ukazały się również 3 kolejne powieści tej autorki: „Idealne życie”, ,,Wbrew sobie” i „Odzyskać utracone”.
Główna bohaterka Anna nigdy nie lubiła dzieci i nigdy nie chciała ich mieć. Jednak okazało się, że przewrotny los zdecydował za nią, czyli zupełnie inaczej. W wypadku samochodowym ginie jej jedyna siostrzenica – Małgorzata wraz ze swoim mężem. Wkrótce siostra Anny – Magda dostaje zawału. Szwagier opiekuje się chorą żoną. Okazuje się więc, że Anna jest jedyną osoba, która może zająć się małą, osieroconą dziewczynką. W przeciwnym razie 3-letnia Ola trafi do domu dziecka. Niestety Anna ma mnóstwo swoich problemów. Jednym z nich jest długoletnie uzależnienie od leków i alkoholu oraz jego skutki. Pomimo wielu wątpliwości kobieta decyduje się jednak na opiekę nad dzieckiem.
Ta książka to opowieść o trudnym rodzicielstwie i trudnej miłości, o odnajdywaniu szczęścia w najmniej spodziewanym, najbardziej zaskakującym miejscu. Powieść Kołczewskiej jest bardzo przejmująca, pełna trudnych, często skrajnych emocji, chwilami nawet wstrząsająca. „Kto jak nie ja?” to refleksyjna opowieść o bezwarunkowej miłości, dojrzewaniu do prawdziwej odpowiedzialności za drugiego człowieka i prawdziwym oddaniu. W książce widoczna jest dobra znajomość ludzkiej natury, medycyny i równie dobra znajomość realiów świata medycznego. Dzięki temu zyskuje ona na wartości, a bohaterowie sprawiają wrażenie realnych, prawdziwych postaci i stają się bliscy czytelnikowi. Czyta się ją jednym tchem. Na długo pozostaje w pamięci odbiorców. Jest to lektura dla młodzieży i rodziców, dla całej rodziny. Z pewnością godna polecenia. Bardzo udany debiut literacki.
Beata Ł.
„Lubię palić, ale teraz chcę przestać”
„Lubię palić, ale teraz chcę przestać” – autor Andreas Jopp, Wydawnictwo Burda Publishing Polska z Warszawy. Pozycja ta należy do książek popularnonaukowych. Została wydana w formie poradnika w 2014 roku.
Andreas Jopp jest niemieckim dziennikarzem medycznym, trenerem zdrowego stylu życia oraz autorem kilku ciekawych bestsellerów. Napisał 7 książek na temat żywienia i odchudzania oraz witamin, hormonów i różnych terapii medycznych. Jego książki zostały przetłumaczone na kilkanaście języków. Jest też byłym palaczem. Po 20 latach rzucił palenie. Teraz swoim osobistym doświadczeniem w walce z długoletnim nałogiem postanowił podzielić się z innymi osobami uzależnionymi od nikotyny. Pomaga ludziom wyrwać się z nałogu nikotynowego.
W swojej książce przedstawia przyczyny, objawy i mechanizm uzależnienia od tytoniu oraz zalety zerwania z nałogiem. Andreas Jopp ukazuje papierosy jako tzw. „twardy narkotyk” ze względu na to, że uzależniają one błyskawicznie. Ponadto żaden inny narkotyk nie zabija tylu ludzi rocznie. Pomimo to są one powszechnie tolerowane, a nawet akceptowane społecznie. Szkodliwe działanie tytoniu jest wciąż powszechnie bagatelizowane, chociaż z powodu palenia papierosów umiera na świecie około 5 mln osób rocznie (!!!). Autor nazywa papierosy najbardziej „drobnomieszczańskim narkotykiem” i jednocześnie „narkotykiem najbardziej akceptowanym społecznie”. Nikotyna nie jest postrzegana jako substancja silnie uzależniająca, ponieważ nie powoduje ona znaczących zmian świadomości oraz utraty kontroli nad swoim zachowaniem. Osoba uzależniona przez cały czas trwania nałogu zachowuje pełną świadomość i zdolność do pracy, co jest szczególnie podstępne i jednocześnie niezwykle ważne.
Jednym z czynników ogólnospołecznych rozwoju uzależnień jest intensywna działalność przemysłu (w tym oczywiście przemysłu tytoniowego) oraz marketing oparty w dużej mierze na kłamstwie i manipulacji. W celu zdobycia nowych klientów koncerny tytoniowe kierują swoje reklamy do osób młodych (największa podatność na wpływy, manipulację, reklamy i uzależnienia). Do celów reklamy tytoniu wykorzystywana jest m.in. wszechobecna branża filmowa, finansowana w dużym stopniu przez koncerny tytoniowe. Takie reklamy pojawiają się zwłaszcza w filmach fabularnych, których bohaterowie palą papierosy znanych firm tytoniowych. Dotyczy to około 70%-85% amerykańskich filmów. W około 30% z nich pokazano nawet markę papierosów. Młodzi widzowie mniej lub bardziej świadomie naśladują swoich idoli i szybko wpadają w uzależnienie. Przemysł tytoniowy od lat dyskredytuje badania naukowe, świadczące o szkodliwości palenia tytoniu. Pod pozorem zmniejszenia szkodliwego działania papierosów dodawane są do nich różne substancje rzekomo „prozdrowotne”. W rzeczywistości zwiększają one ryzyko uzależnienia od nikotyny. Substancje te to: aminy (np. amoniak), cukier, kakao, lukrecja, kwas lewulinowy, mentol i specjalne filtry z zasadami. Największym oszustwem przemysłu tytoniowego są papierosy typu light (m.in. z aminami). Dzięki takim „super dodatkom” palacz głębiej wdycha szkodliwe substancje, bardziej i szybciej uzależnia się. Technikę aminową stosują w chwili obecnej wszyscy dealerzy narkotykowi.
Drastycznie obniżył się wiek inicjacji nikotynowej (11-14 lat). 9 na 10 palaczy zaczęło swoją „przygodę” z papierosami przed 21 rokiem życia. Coraz częściej palą również kobiety w błędnym przekonaniu, że to przejaw emancypacji i nowoczesności. Kobiety palaczki nie zdają sobie sprawy z faktu, że ich nienarodzone dziecko pali razem z matką. Po urodzeniu takie dzieci przejawiają objawy abstynencji nikotynowej. Potomstwo kobiet palących w ciąży częściej choruje na ADHD, przejawia zmienne nastroje i cierpi na depresję. Ma wady serca, wady mózgu, obniżony poziom inteligencji, zaburzenia snu i zaburzenia wzrostu. Bardzo szkodliwe jest palenie bierne ze względu na zwiększona toksyczność tzw. strumienia bocznego. Zagrożone są tu wszystkie osoby przebywające z palaczem w jednym pomieszczeniu, zarówno w domu, jak też w pracy. Dzieci palących rodziców mają obniżoną odporność. Częściej chorują na infekcje układu oddechowego (np. zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc), astmę i nowotwory. Naśladując dorosłych same częściej sięgają po papierosy. Zagrożone są również zwierzęta domowe palaczy m.in. nowotworem płuc i nosa.
Andreas Jopp demaskuje przy okazji popularne mity na temat papierosów. Jednym z takich najbardziej znanych mitów jest powszechne przekonanie, że palenie wyszczupla. To absolutnie nieprawda. Jest dokładnie odwrotnie. Palenie powoduje zaburzenia przemiany materii, sprzyjające odkładaniu się tkanki tłuszczowej na brzuchu oraz występowaniu różnych chorób (np. cukrzycy i chorób układu krążenia). Zmniejsza ono wrażliwość tkanek na insulinę. Powoduje tzw. insulinooporność i podwaja ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2. Ludzie, którzy przestają palić mają niepohamowany apetyt na słodycze i dlatego przybierają na wadze. Prawdopodobnie stąd pochodzi mit, że palenie wyszczupla. Cukier podobnie, jak inne substancje psychoaktywne (w tym papierosy, alkohol i narkotyki) bardzo szybko, bardzo gwałtownie zwiększa w organizmie ilość dopaminy, i innych neuroprzekaźników. Kiedy obniża się wpływ nikotyny na poziom dopaminy, palacze podświadomie próbują zastąpić jej działanie działaniem cukru. Niestety, spożywanie słodyczy ułatwia byłym palaczom powrót do nałogu. Cukier powoduje takie same zaburzenia w systemie neuroprzekaźników, jak tytoń, alkohol i narkotyki. Naukowcy ostrzegają: Cukier może szybciej uzależniać, niż najsilniejszy narkotyk – kokaina.
Oprócz bardzo ciekawych wiadomości na temat szkodliwego działania tytoniu i innych środków psychoaktywnych książka zawiera też różne skuteczne strategie rzucania palenia i różne leki. Są wśród nich: hipnoza, autohipnoza, tabletki, plastry nikotynowe oraz guma nikotynowa. Autor zwraca uwagę, że preparaty zastępczej kuracji nikotynowej należy stosować tylko w fazie fizycznej abstynencji. Swoim własnym przykładem daje innym ludziom nadzieję, że rozstanie z nałogiem tytoniowym jest możliwe, że oni również mają szansę na trwały sukces
Co jest najbardziej skuteczne przy rzucaniu palenia? Chyba przede wszystkim odpowiednia motywacja. I na tym właśnie skupia się autor tej książki. Stara się zmotywować czytelników do troski o swoje zdrowie i zdrowie osób ze swojego najbliższego otoczenia poprzez zwiększanie wiedzy na temat działania tytoniu wśród zwykłych, przeciętnych obywateli. Moim zdaniem robi to w sposób przystępny i przekonujący. Zachęcam do przeczytania tej książki. Papierosy wydają się jedynie „niewinną rozrywką”, na tym m.in. polega ich podstępne działanie.
Dawid D.
„Psychopatologia”
„Psychopatologia” Martina E.P. Seligmana, Elaine F. Walker i Davida L. Rosenhana jest wspólnym dziełem trojga profesorów psychologii z renomowanych amerykańskich uniwersytetów. Autorzy należą do czołowych ekspertów w dziedzinie psychologii w Stanach Zjednoczonych i na świecie. To książka naukowa wydana już po raz kolejny przez Wydawnictwo Zysk i Spółka z Poznania. Pierwsze amerykańskie wydanie ukazało się w 1984 roku. Była ona wielokrotnie wznawiana. Została kilka razy wydana w języku polskim, m.in. w roku 2003, 2006. Obecne wydanie wzbogacone o najnowszą wiedzę z dziedziny neuropsychologii i neuropsychiatrii pochodzi z roku 2017. Tytuł oryginału – „Abnormal Psychology”, tłumaczenie: A. Wojciechowski i J. Gilewicz.
Książka zawiera bardzo obszerną, rozległą wiedzę na temat różnych zaburzeń ośrodkowego układu nerwowego/OUN. Do zaburzeń tych należą, m.in.: zaburzenia afektywne (depresje, choroba afektywna dwubiegunowa typu I, choroba afektywna dwubiegunowa typu II), zaburzenia lękowe (np. nerwice), zaburzenia psychotyczne (schizofrenia, paranoja), zaburzenia odżywiania (np. anoreksja, bulimia, zespół kompulsywnego jedzenia), zaburzenia kontroli impulsów (m.in. kleptomania, zespół zakupów niekontrolowanych, nałogowy hazard, piromania), parafinie/dewiacje seksualne oraz zaburzenia osobowości. Rodzaje zaburzeń osobowości: osobowość paranoidalna, osobowość aspołeczna/schizoidalna, osobowość histeryczna, osobowość narcystyczna, osobowość antyspołeczna/psychopatia, boderline, czyli z pogranicza, osobowości oparte na lęku (np. osobowość unikowa, osobowość zależna/uległa, obsesyjno-kompulsywna i pasywno-agresywna). Niektóre zaburzenia OUN określa się mianem zaburzeń rozwojowych lub neurorozwojowych, ponieważ pierwszy raz są one zwykle diagnozowane już we wczesnym dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym. Do najbardziej znanych zaburzeń rozwojowych należą, m.in.: ADHD, zaburzenia uczenia się oraz upośledzenia umysłowe. Mniej znane zaburzenia neurorozwojowe: autyzm, zaburzenia opozycyjno-buntownicze, zaburzenia umiejętności motorycznych, zaburzenia komunikacji (np. jąkanie się), zaburzenia odżywiania i jedzenia wieku dziecięcego (np. Pica – jedzenie rzeczy niejadalnych), zaburzenia tikowe (np. zespół Tourette’a), zaburzenia wydalania oraz inne zaburzenia okresu rozwojowego (np. lęk separacyjny, mutyzm wybiórczy, reaktywne zaburzenia przywiązania, zaburzenia ruchów stereotypowych). Osobną grupę zaburzeń stanowią uzależnienia od substancji psychoaktywnych (chemiczne) i uzależnienia od czynności (behawioralne). Czasem poszczególne rodzaje zaburzeń mogą współistnieć ze sobą, co ma związek z rodzajem uszkodzenia OUN oraz umiejscowieniem tych uszkodzeń. Fakt ten znacznie utrudnia diagnostykę i terapię. W leczeniu stosuje się głównie farmakoterapię i psychoterapię oraz terapię z wyboru dla poszczególnych zaburzeń. Autorzy „Psychopatologii” bardzo dokładnie opisali poszczególne zaburzenia, ich przyczyny, objawy, wzajemne zależności oraz stosowane leczenie.
Najbardziej powszechnym zaburzeniem psychicznym w skali całego świata jest depresja. Zajmuje ona bardzo wysokie, czwarte miejsce wśród najczęstszych chorób cywilizacyjnych i jednocześnie chorób społecznych. Według WHO cierpi na nią około 350-400 mln osób. Być może dane te są nawet zaniżone, nieprecyzyjne, ponieważ niektóre przypadki nie zostały właściwie zdiagnozowane, ze względu na swoje specyficzne, słabo wyrażone symptomy. Depresja ma bardzo złożoną, skomplikowaną etiologię i bardzo dużą ilość objawów, co może znacznie utrudniać diagnostykę oraz wprowadzenie odpowiedniego leczenia. Do biologicznych przyczyn depresji zalicza się: czynniki genetyczne, zaburzenia hormonalne (okres adolescencji, zaburzenia miesiączkowania, poród, obniżenie poziomu hormonów po 40.-45. roku życia, endokrynopatie), przewlekłe choroby somatyczne (np. choroby układu krążenia, niektóre nowotwory, choroby reumatyczne, choroby neurologiczne). Przyczyną depresji mogą być także: infekcje (np. AIDS, bruceloza, borelioza, grypa, mononukleoza zakaźna), niedożywienie, uzależnienia, awitaminozy i niedobór minerałów oraz zażywanie niektórych leków (m.in. hipotensyjnych, cytostatyków, środków antykoncepcyjnych, leków przeciwgruźliczych i leków na odchudzanie). Przyczyny psychologiczne to: nadmierny stres, traumatyczne przeżycia, wysoki poziom neurotyczności (nadwrażliwość na stres), pesymizm, skłonność do zamartwiania się, hamowanie negatywnych emocji, nieśmiałość, nadmierna wrażliwość na krytykę. Ten typ osobowości określa się mianem – osobowości typu D. Wielką rolę w powstawaniu depresji odgrywają również przyczyny społeczne: rodzina dysfunkcyjna, zaburzone relacje w innych obszarach (szkole, grupie rówieśniczej, miejscu pracy). Im trudniejsze, bardziej traumatyczne przeżycia, tym większe ryzyko pojawienia się depresji. Duże znaczenie mają czynniki ogólnospołeczne: ciągły pośpiech, kryzys gospodarczy, trudności na rynku pracy, nadmierna fascynacja materialną stroną życia, dewaluacja wartości duchowych, brak umiejętności redukcji stresu oraz społeczna tolerancja, a nawet akceptacja niektórych substancji psychoaktywnych (tytoń, alkohol, silne leki uspokajające). Powyższe czynniki mogą występować jednocześnie i zwiększać w ten sposób ryzyko choroby. Wieloprzyczynowość depresji sprawia, że praktycznie każdy człowiek może na nią zachorować. Jednak nie każdy zdaje sobie z tego sprawę.
Najbardziej charakterystyczne objawy depresji to: zaburzenia emocji i nastroju, zaburzenia uwagi, pamięci, i motywacji oraz skłonności lękowe. Inne typowe objawy: zaburzenia apetytu, zaburzenia snu, zaburzenia postrzegania, zaburzenia motoryki (spowolnienie lub pobudzenie psychoruchowe). Pojawiają się objawy somatyczne w postaci bólu o różnym umiejscowieniu: bóle głowy, neuralgie, dławica piersiowa z lękiem prekordialnym i/lub bóle brzucha. Mogą występować również omamy (słuchowe, wzrokowe, węchowe). Obniżony nastrój sprzyja powstawaniu uzależnień. Zwiększa ryzyko pojawienia się myśli „S” i prób samobójczych. Według danych szacunkowych około 80% samobójstw zostało popełnionych przez osoby cierpiące na zaburzenia o podłożu depresyjnym.
Właściwą diagnozę utrudnia fakt, że często jedynymi objawami depresji są dolegliwości somatyczne i wegetatywne: bóle w różnych częściach ciała, zawroty głowy, zaburzenia snu, obniżenie aktywności psychoruchowej (w tym intelektualnej), impotencja, oziębłość płciowa. Jest to depresja maskowana, depresja poronna, subdepresja. Depresja maskowana bywa najczęściej przyczyną nieefektywnego leczenia typu objawowego (leki przeciwbólowe, leki nasenne itp.) i różnego rodzaju uzależnień (m.in. tytoń, alkohol, leki, narkotyki). Depresja może być przyczyną uzależnień i jednocześnie ich skutkiem. Wszystkie substancje psychoaktywne niszczą neurony i działają depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy. Uzależnienia pogłębiają objawy już istniejącej depresji i/lub powodują powstawanie jej.
Mogą występować wyłącznie stany depresyjne (choroba afektywna jednobiegunowa/depresja fazowa) oraz choroba afektywna z fazami depresji i manii (choroba afektywna dwubiegunowa/psychoza maniakalno-depresyjna). Poszczególne fazy trwają kilka godzin, dni, miesięcy lub nawet kilka lat. Są one przedzielone remisją – okresem względnego zdrowia psychicznego, gdy objawy depresji występują prawie niezauważalnie lub całkowicie ich brak (tzw. remisja jasna). Depresja może współistnieć z innymi zaburzeniami OUN, np. z autyzmem. Depresja pod względem patofizjologicznym przypomina przewlekły stres. Ma to duże znaczenie w patogenezie wielu chorób, m.in. w rozwoju otyłości, cukrzycy, chorób układu krążenia, infekcji i chorób nowotworowych.
Warte podkreślenia, „Psychopatologia” oprócz aktualnej wiedzy na temat przyczyn, objawów i leczenia różnych zaburzeń psychicznych zawiera również pewne elementy historii medycyny. Można dowiedzieć się z niej, jak wyglądało postrzeganie i próby leczenia dolegliwości psychicznych w dawnych czasach, jaka była tolerancja społeczna dla wszelkich dziwnych zachowań. Rzecz godna uwagi, pomysł na tę książkę powstał w wyniku niezwykłego eksperymentu, który Seligman i Rosenhan przeprowadzali w latach 70. XX wieku w szpitalu psychiatrycznym. Przebywali tam jako pacjenci, symulując objawy różnych chorób psychicznych. Celem ich doświadczenia było, m.in. zakwestionowanie ważności diagnoz psychiatrycznych.
Nowe wydanie książki ukazuje zmiany, jakie zaszły w dziedzinie psychopatologii w ostatnich kilkunastu latach. Autorzy starali się zachować w nim wszystkie mocne strony poprzednich wydań, łącząc je jednocześnie z nowymi, fascynującymi odkryciami naukowymi. Dzięki temu pozycja ta jestszczególnie ciekawa i wyjątkowo wartościowa. „Psychopatologia” Martina E.P. Seligmana, Elaine F. Walker i Davida L. Rosenhana to obszerne kompendium wiedzy z dziedziny psychopatologii, dzieło z pogranicza medycyny i nauk społecznych. Z jednej strony to klasyka psychologii i psychiatrii, a z drugiej książka prawdziwie nowatorska. Właśnie takie książki są najciekawsze. Tematyka, sposób jej zaprezentowania oraz bardzo przystępny język sprawiają, że czyta się ją bardzo dobrze, z dużym zainteresowaniem, pomimo jej naprawdę sporych rozmiarów (864s.). Godna polecenia studentom nauk medycznych i nauk społecznych oraz wszystkim innym osobom zainteresowanym.
Elżbieta Szydłowska
Krzywobłocka Bożena, Krzywobłocka Róża, Tajemnice klejnotów. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza 1983.
Miało być o medycynie… Będzie o medycynie… Ale też trochę o krystalografii, mineralogii i magii, bo od magii to już krok do medycyny… Chodzi tu bowiem o medycynę odległą w czasie. Taką, która należy już do przeszłości i tylko czasami odzywa się echem w powieściach historycznych, horrorach, dramatach lub literaturze fantasy.
Książka, którą czyta się jednym tchem, choć wcale nie należy do gatunku pasjonujących, pełnych zwrotów akcji i brawurowych przygód powieści, a jest to dzieło popularnonaukowe, nosi tytuł „Tajemnice klejnotów”. „Tajemnice klejnotów” to pozycja autorstwa Bożeny i Róży Krzywobłockich. Bożena Krzywobłocka (1929-2004) była z zawodu historykiem, dziennikarką, nauczycielem akademickim i popularyzatorką historii, natomiast Róża to znawczyni minerałów, zabytków i historycznych budowli. Razem stworzyły duet nie tylko ekspertek, ale też niezwykłych gawędziarek.
W „Tajemnicach klejnotów” magia splata się z rzeczywistością, a wierzenia i zabobony z osiągnięciami chemii, fizyki, biologii i medycyny. Znajdujemy tu informacje o skarbach narodowych, które padały ofiarą wojen i grabieży, a także o najcenniejszych i zarazem najdroższych kamieniach szlachetnych świata, których losy naznaczono przekleństwem. Poznajemy życiorysy opływających w kosztowności monarchów oraz zwykłych obywateli - kobiet i mężczyzn marzących o splendorze i sławie. Są tam też opisy narodowych kolekcji, w tym polskich insygniów władzy królewskiej oraz klejnotów koronacyjnych, zaginionych w dramatycznych i zagadkowych, nie do końca do dziś wyjaśnionych okolicznościach. A wszystko okraszone opisami wstrząsających zdarzeń, tajemniczych mordów, magicznych rytuałów, klątw i kar za zachłanność.
Medycyny nie znajdziemy w książce dużo, ale wątki te zdecydowanie wystarczą, by rozpalić wyobraźnię. Nie jest to wiedza medyczna mieszcząca się w dzisiejszych kanonach, pozwala jednak na wgląd w procesy, które krystalizowały się w naukach medycznych przez stulecia i były udziałem lekarzy oraz innych przedstawicieli ówczesnego życia umysłowego. To również obraz bytowania dawnych społeczeństw, które choć nie dysponowały naukowymi metodami, powoli i z uporem próbowały wałczyć z chorobami, wykorzystując do tego celu naturę i magię. Wiara, intuicja, lata prób, przychylność gwiazd - wszystko to złożyło się na walkę ludzi o przetrwanie. Kiedy później rozwinęła się mineralogia, czyli nauka posługująca się już nowoczesnymi metodami, obalono mity narosłe wokół leczniczych właściwości kamieni. Coś jednak z dawnych czasów pozostało, bowiem dziś też prowadzi się terapię z wykorzystaniem minerałów. Tę praktyczną dziedzinę medycyny niekonwencjonalnej nazywa się litoterapią.
Rozwijająca się w ostatnich stuleciach chemia, fizyka, geologia i mineralogia odebrały kamieniom aurę tajemniczości, wyznaczając natomiast nowe kierunki wrozwoju wiedzy, w tym również medycznej. Lecznicze moce kamieni i minerałów znane były od wieków, a dawna wiedza medyczna miała dużo z magii i zabobonów. Weźmy na przykład czarny magnetyt, zaliczany do pospolitych minerałów. Autorki piszą, że to „…ubogi krewny kolorowych i błyszczących kamieni”, ale za to o dużej sile zdrowotnej. Magnetyt powstaje z rudy żelaza i zawiera ponad siedemdziesiąt procent czystego metalu. Niby więc nic ciekawego, ale moce miał dawniej przedziwne. Obdarzał podobno swych właścicieli zdrowiem oraz witalnością i przynosił dobry sen. Amulety z wysokoprocentową rudą żelaza nosiły bezpłodne niewiasty, gdyż tylko tak mogły zostać szczęśliwymi matkami. W epoce średniowiecza wierzono, że magnetyt to cudowny lek na choroby reumatyczne, rwę kulszową i skurcze łydek. Podobno wystarczyło przeciągnąć kamieniem po chorych członkach i ból ustępował. Magnetyt dawkowany doustnie działał natomiast otumaniająco i szkodliwie, a odtrutką na przypadkowe jego spożycie miały być… sproszkowane złoto i szmaragdy.
Albo taki kamień jak jaspis, będący mieszaniną kwarcu, chalcedonu i naturalnych substancji barwiących. Minerał ten znany był w starożytnym Egipcie, a później jego sława dotarła do Grecji i Rzymu. Wierzono niegdyś, że jaspis leczy rany oraz choroby, które wywoływały wewnętrzne i zewnętrzne krwotoki. Nosili więc jaspisowe amulety żołnierze. Oprawiony w srebro i zawieszony na szyi miał podobno chronić przed wykrwawieniem się. Z kolei noszony w postaci zdobnego pasa miał zabezpieczać przed chorobami płuc i wrzodami żołądka. W egipskich papirusach znaleziono wzmianki tym, że jaspis miał też leczyć choroby kobiece. Natomiast w wierzeniach Greków, regenerował organizm po porodzie. Plemiona germańskie leczyły jaspisem katar i krwotoki z jamy ustnej. U chrześcijan kamień ten symbolizował postać apostoła Piotra i noszony w kształcie krzyża strzegł swych właścicieli od bólu głowy i innych dolegliwości. Wielkim miłośnikiem jaspisów był cesarz Karol IV, który katedrę św. Wita na Hradczanach kazał wysadzić kamieniami w kolorze krwi.
I jeszcze koral. W starożytnej Grecji wierzono, że chroni on organizm przed truciznami, działaniem czarów i opętaniem. Paracelsus, słynny średniowieczny lekarz i przyrodnik, radził stosować korale na wszelkie zatrucia, manie prześladowcze, rażenie piorunem i psychozy. Najskuteczniejszy na owe dolegliwości miał być koral biały, nazwany imieniem bogini Izis. Inni lekarze i alchemicy zalecali roztarte z oliwą korale wkładać do uszu, co miało zwalczać głuchotę. Wierzono też dawniej, że korale noszone na piersiach uleczą krwotoki płucne i gruźlicę. Jeszcze w połowie wieku XVIII korale i szmaragdy, zawiązane w kocią skórę i zawieszone na szyi, miały goić rany, w tym te śmiertelne również.
Albo perły, od najdawniejszych czasów będące w szczególnych łaskach magii i medycyny. W starożytności miały być nie tylko ozdobą urodziwych kobiet, ale też lekiem o cudownych wręcz właściwościach. Arystoteles opisywał praktykę leczenia perłami oraz perłowym pyłem trądu, febry i czarnej ospy. W średniowieczu masę perłową i przyrządzaną z niej perłową esencję stosowano na większość chorób. W aptekach można było też nabyć proszek z pereł, który medycy zapisywali na przeróżne dolegliwości, w tym seksualną niemoc.
I wreszcie popularna, wydobywana również w Polsce, ruda miedzi. Jest to najpowszechniejszy w przyrodzie pierwiastek zaliczany do metali szlachetnych. Wierzono w dawnych wiekach, że zapobiega on nowotworom. W średniowieczu miedź była powszechnie stosowana w lecznictwie. Zalewano na przykład metal ten octem i miodem, i powstawała tak zwana maść egipska, lecząca ropiejące rany. Warto wiedzieć, że związki miedzi to także silne trucizny, powodujące wymioty i śmierć w bólach. Czasami wykorzystywano więc i te ich właściwości.
W przekonaniu autorek omawianej książki, niezwykła popularność klejnotów i materiałów, z których je robiono, miała łączyć dwa zupełnie odrębne światy: przeszłość i teraźniejszość. Z kolei „… tajemnej otoczki legend i przesądów, pozbawione są z natury kamienie sztuczne” - pisały. A w innym miejscu dodawały: „… w naturalnych kryształach skoncentrowała się olbrzymia energia tysięcy, a niekiedy milionów lat, kiedy to owe kamienie tkwiły w próżniach skalnych lub były niesione siłami przyrody na złoża wtórne. Ich dobroczynne działanie na rzecz człowieka - właściciela jest zwielokrotnione, albowiem siły przyrody wspomagają moc amuletu - a tym samym i jego posiadacza”. Nie dziwi więc fakt, że we wszystkich minionych epokach nie tylko tęskniono za magią klejnotów, ale też narażano dla nich życie. Z determinacją próbowano to życie również ratować, wierząc, że kamienie, klejnoty, minerały i talizmany, uchronią człowieka przed chorobami i złym losem. Nie dowiemy się nigdy, ile istnień ludzkich w ten sposób uratowano, a ile osób zmarło na skutek „medycznych” eksperymentów. Cena, którą poniosły dawne cywilizacje, ich olbrzymi wysiłek umysłowy, mozolne doświadczenia i kontrowersyjne praktyki, złożyły się w dużej mierze na współczesny poziom nauk medycznych. Agnieszka Stańczak
„Żyj wystarczająco dobrze”
Jucewicz Agnieszka, Sroczyński Grzegorz (red.): „Żyj wystarczająco dobrze”. AGORA. Warszawa 2013.
„Żyj wystarczająco dobrze” – taki właśnie zachęcający tytuł nosi książka pod redakcją Agnieszki Jucewicz i Grzegorza Sroczyńskiego. Agnieszka Jucewicz jest redaktorem naczelnym „Wysokich Obcasów”, a Grzegorz Sroczyński dziennikarzem „Gazety Wyborczej”. „Żyj wystarczająco dobrze” to 20 rozmów z najlepszymi polskimi psychologami, psychoterapeutami, psychiatrami oraz filozofami., którzy pomagają wielu ludziom w rozwikłaniu ich trudności życiowych. Jest to interesująca podróż do własnego wnętrza, rodzaj przewodnika po zawiłościach ludzkiej psychiki, popularyzujący wiedzę z dziedziny psychologii, pedagogiki i medycyny w szerokim kręgu odbiorców. Wśród psychologów i psychoterapeutów, z którymi autorzy przeprowadzili rozmowy są: Barbara Arska-Karyłowska, Ewa Chalimoniuk, Bartłomiej Dobroczyński, Wojciech Eichelberger, Danuta Golec, Marta Lizis-Młodożeniec, Zofia Milska-Wrzosińska, Tatiana Ostaszewska-Mosak, Lubomira Szewdyn, Ewa Trzebińska, Bohdan W. Wasilewski, Andrzej Wiśniewski oraz Ewa Woydyłło-Osiatyńska. Zostały poruszone tu, m.in. następujące tematy: osobowość narcystyczna (znak naszych czasów!), depresja w rodzinie, uzależnienia (pracoholizm, alkoholizm kobiet), zaburzenia hormonalne, zaburzenia psychosomatyczne (np. alergie, łuszczyca, łysienie plackowate, zespół jelita drażliwego, przewlekłe biegunki, zwyrodnienie kręgosłupa) i choroby układu krążenia. Inna ciekawa tematyka to: trudne emocje (m.in. zawiść, dzieciństwo bez ojca, odrzucenie przez rodziców), dorośli, jak dzieci (niedojrzałość emocjonalna osób dorosłych), wolność w związku, umiejętność koncentracji na emocjach pozytywnych oraz coś tak nieuchwytnego, ulotnego, jak szczęście. Jednym słowem same trudne i jednocześnie bardzo interesujące tematy. Tematyka jest na tyle rozległa, że praktycznie każdy czytelnik może znaleźć tu coś interesującego dla siebie.
Dużym walorem książki obok zaprezentowanych w niej treści jest forma, w jakiej została napisana: wywiady oraz prosty, bardzo przystępny język. Kolejne książki z tej serii to: „Wybieraj wystarczająco dobrze” oraz „Kochaj wystarczająco dobrze”, równie ciekawe. Są to książki adresowane do szerokiego kręgu odbiorców, książki do których warto często wracać, lektury do wielokrotnego, refleksyjnego czytania.
Beata Ł.
Wszyscy, którzy przyjdą na Narodowe Czytanie 2017 ze swoim egzemplarzem "Wesela",
będą mieć możliwość otrzymania pamiątkowej pieczęci,
przygotowanej specjalnie na tę okazję przez Kancelarię Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
Zachęcamy!
Zapraszamy na Narodowe Czytanie 2017 - "Wesele" Stanisława Wyspiańskiego
szczegóły na poniższym plakacie
Zachęcamy do odwiedzania naszej strony na FB, na której oprócz systematycznych relacji z działalności biblioteki w środowisku, publikujemy wartościowe materiały poświęcone szeroko pojetej tematyce zdrowotnej. Teksty powstały w ramach działaności Miedzyszkolnego Klubu Literackiego, którego opiekunką jest Ewelina Sawościan. Klub działa w Zespole Szkół Zawodowych w Gołdapi i promuje swoją twórczość między innymi w szkolnym kąciku zdrowia. Autorami tekstów są uczniowie i nauczyciele ZSZ.
Zapraszamy!
Zapraszamy na tematyczne zajęcia biblioteczne!
Proponujemy między innymi następujące tematy:
Droga książki na półkę
Książka moim przyjacielem
Legendy o Gołdapi
Czy znasz swoje miasto?
Czego uczy nas św. Jan Paweł II?
Zestawienia bibliograficzne ksiązek i artykułów z czasopism przygotowane w maju/czerwcu 2015 r.:
1. Pozapedagogiczne obowiązki dyrektora szkoły.
2. Problemy wychowawcze.
3. Jak zachęcić uczniów do czytania?
Zapraszamy do zapoznania się z ofertą. Materiały dostępne są w bibliotece.
Zachęcamy wszystkich zainteresowanych do skorzystania z oferty czasopism dostępnych w naszej czytelni.
Polecamy między innymi bieżące numery miesięczników poświęconych szeroko pojętej tematyce
psychologiczno-pedagogicznej ("Remedium", 'Świat Problemów", "Niebieska Linia", "Serwis Informacyjny
Narkomania") oraz periodyki Instytutu Pamięci Narodowej i Wydawnictw Sejmowych.
